Chorwaci i Sarmaci — z Iranu

Chorwaci i Sarmaci — z Iranu

Piotr Bein
Zdarza się naszym chorwackim braciom naciągać historię w poszukiwaniu tożsamości narodowej. O stronniczość trudno jednak posądzać nie-chorwackich badaczy, wśród nich dra Samara Abbasa z Indii. Wg nich, Chorwaci (Hrvati) pochodzą z Iranu. Flaga Chorwacji to szachownica, perski wynalazek, a tradycyjne ubiory obu płci mają cechy wspólne z irańskimi. Szwedzcy genetycy potwierdzili, że w 75% przypadków Chorwaci są pochodzenia irańskiego. Obecnie na źródłowych terenach Chorwatów w Azji mieszkają Dżatowie (Jatowie w Wikipedii), więc Abbas postuluje pokrewieństwo ze Słowianami bałkańskimi.
Wg prof. Mandicia, Najstarsze dowody historyczne wskazują, że organizacja społeczna, religia, zwyczaje i sztuka starożytnych Chorwatów mają źródło irańskie.  Historycznie Chorwaci dzielą się na Białych, Czerwonych i Zielonych, za perskim kolorowaniem stron świata: czarny — północ (M. Czarne na północ od Iranu), biały –  zachód (np. w nazwie Białoruś), czerwony — południe (M. Czerwone), a zielony — wschód. Organizacja państw chorwackich (król, banowie, żupanowie — wszystkie słowa irańskie) wzoruje się na irańskiej.
Migracja Chorwatów nad Adriatyk
Wg prof. Dobrovicha, Chorwaci odgałęzili się od Irańczyków Kaukaskich w czasach cesarzy rzymskich. Kaukascy Antowie byli inną gałęzią tej grupy. Wg prof. Mandicia, Starożytni Chorwaci musieli przywędrować nad Don z Iranu. Napis na kamieniu króla Dariusza (522-486 pne) nosi ich nazwę “Haruavat-is” wśród 23 poddanych narodów. Perskie święte księgi Avesti (Vendidad) nazywają ten naród  Harahvaiti. Obszary zamieszkałe przez nich obejmowały wtedy południową połowę dzisiejszego Afganistanu południowego, cały Baluchistan i wschodnią część dzisiejszego Iranu. Nazwa stolicy Zagrzebia pochodzi od gór Zagros w południowo-zachodnim Iranie. Góry Dinara w Dalmacji i chorwacką walutę dinar być może nazwano od Góry Dinar (Dene) w Iranie.
Szlak migracji Chorwatów z Azji na Bałkany wiodły z Harahvaiti i Harauvati w Iranie i Afganistanie, przez Hurravat i Hurrvuhe w Armenii i Gruzji, następnie Horoouathos nad M. Azowskim i M. Czarnym. Niektórzy badacze postulują migrację przez dzisiejszą Turcję. Inni przez obszary na północ od M. Czarnego, łącząc Chorwatów i Dżatów z Sarmatami w południowej Rosji. Autor książki z 1970 roku pt. “The Sarmatians”, Sulimirski cytuje cesarza rzymskiego o Białych Chorwatach pochodzenia irańskiego: wykazywali pewne cechy sarmackie. Sarmata pochodzi od nazwy perskiego Słońca-boga. Mandic pisze: od końca I do III w. naszej ery, w mieście-państwie Tanais w regionie Donu żyły rozmaite irańskie plemiona Sarmatów jak i Chorwaci, którzy musieli byli być Irańczykami.
Od Chorwatów może pochodzić nazwa Karpat, gdzie irańscy Chorwaci wymieszaliby się z miejscowymi Słowianami, przyjmując ich język. Po upadku imperium Hunnów, Chorwaci zorganizowaliby miejscowych Słowian w państwo o swojej nazwie. Przed inwazją Awarów ok. 560 r., Biali Chorwaci wraz z Antami utworzyliby państwo na północ od Karpat, od górnej Elby po górny Dniestr. Wg Mandicia, wielkie podobieństwo języków chorwackiego i słowackiego świadczy o tym, że większość Chorwatów przybyła na Bałkany od północy.
Rasa i związek z Serbami
Rasa irańska ma długą głowę, długi wąski nos, wysoką silną sylwetkę, proste ciemne włosy i jasną skórę. Chorwaci i Zachodni Słowianie na ogół wykazują, wg Abbasa, mocne podobieństwo rasowe do Irańczyków. Dziś Chorwaci współcześni są przeważnie typu dinarskiego: wysocy, wąskie twarze, mały obwód głowy. Słowiański Chorwat jest niski, ma okrągłą głowę i włosy blond.
Nazwa Serbów przypomina rzekę Seropi (Surappi) w Elamie — zauważa Abbas. Elam leżał nad Zatoką Perską w dzisiejszym południowo-zachodnim Iranie. Elam był pierwszą wysoką kulturą Iranu i jest uważany obok Sumerów za jedną z najbardziej rozwiniętych kultur starożytnych. W Elamie panował politeizm, a jedną z najważniejszych była bogini Kiririsza (podobna nazwa w wiarach innych ludów w regionie). Badacze sądzą, że specjalne miejsce bogini na elamskim panteonie świadczy o matriarchacie.
Kilku historyków twierdzi, że kasta władców serbskich miała to samo pochodzenie, co Chorwaci. W przeglądzie książki prof. Malcolma Bosnia (1996) o irańskim pochodzeniu obu narodów, prof. Salzman pisze: Chorwaci i Serbowie (plemiona słowiańskie z irańską kastą władców lub irańskie plemiona z poddanymi słowiańskimi) przybyli w l. 620-ych na Bałkany, ziemie już zamieszkane przez Słowian. Czyli mówiący językiem irańskim Chorwaci i Serbowie przyjęli język słowiański. Historia zna przyjęcia języka poddanych: potomkowie Wikingów Normanowie — francuski w Normandii, a anglosaksoński w Anglii; germańscy Merowingowie i Karolingowie — francuski; nordyccy Wizygoci — hiszpański; germańscy Lombardowie — włoski.
Mandić sądzi, że chociaż Serbowie przeważnie reprezentują potomków okrągłogłowych Słowian, Chorwaci dołożyli się znacznie w serbską genetykę. Wg jego badań opublikowanych w 1970 roku, w ówczesnej Bośni-Hercegowinie przypuszczalnie 32-35% Serbów pochodziło od prawosławnych Chorwatów, 50-52% od niesłowiańskich Wałachów, 6-7% od zeserbionych Bułgarów, Greków, Ormian i Albańczyków, a 8-10% od prawdziwie etnicznych Serbów, którzy napłynęli głównie za panowania Austro-Węgier i za czasów obu Jugosławii [przed i po II wś.].

“Polityka historyczna”
Powyższą tezę odrzucają Serbowie. Chorwacka nauka zniekształciła fakty długo przed rozpadem Jugosławii, by uzasadnić prawo Chorwatów do secesji, którą w końcu osiągnęli niekonstytucyjnie. Serbska witryna cytuje zachodnie encyklopedie z 1956, 1971 i 1990 r., wg których Serbowie osiedlili się w Bośni-Hercegowinie przed Chorwatami i historycznie stanowili większość. Podobnie, na dowód rzekomej chorwackiej tradycji w Małopolsce, chorwaccy rewizjoniści podają zapisy urzędowe USA setek tysięcy imigrantów z Galicji jako Białochorwatów.
Polskie e-forum wyjaśnia w zw. I rozbiorem Polski, którego inicjatorką była Austria): Naukowcy wiedeńscy przygotowali uzasadnienie tego rozbioru. O ile w przypadku “Galicji” uzasadnieniem aneksji były 13-14 wieczne pretensje królów węgierskich, to w Małopolsce wiedeńscy naukowcy dopatrzyli się Białej Chorwacji, która była lennem Czech. Austria – jako sukcesorka tych dwóch monarchii – nie anektowała tej części Polski, ona powracała na ziemie z dawna będące jej własnością, a przez Polskę wcześniej orężnie jej odebrane. […] Ciemnemu polskiemu chłopu […] wpisywano w metryce z urzędu “Białochorwata” […] Oto setki tysięcy emigrantów z Galicji miało przybywając do Stanów Zjednoczonych zadeklarować narodowość białochorwacką. “Deklarowali” to, co im austriacki urzędnik wpisał w metryce. Te “setki tysięcy” dowodzą skali tego procederu: w Małopolsce nieomalże udało im się przez 100 lat “urobić” nowy naród.

Krajina (zacieniowana) w l. 1600- 1800. Gruba linia przerywana = granica między cesarstwem osmańskim a habsburskim. Chorwacja jest małą prowincją, oddzieloną od Sławonii, a Dalmacja sięga tylko po Knin na północy. Tito przemianował te tereny zbiorczo na – Chorwację. United Kingdom, Admiralty, Naval Intelligence Division, Londyn 1944.
Podczas inwazji islamskiej, Chorwacja przeszła pod ochronę Habsburgów w 1527 r., zostawiając swe południowe ziemie przyległe do Turków opuszczone po ucieczce ludności. Habsburski cesarz Ferdynand utworzył tam Kresy Wojskowe (Krajina) — wywłaszczył  właścicieli ziemskich i ufortyfikował tereny. Z pozostających Chorwatów i uciekających na północ przed Turkami Serbów i Wołochów, cesarz zorganizował siłę wojskową. Żołnierzy-wieśniaków zwolnił z pańszczyzny w zamian za służbę.
Nie zważając na głębokie niezadowolenie wywłaszczonych posiadaczy chorwackich i węgierskich, Habsburgowie wzmacniali Krajinę, która przyciągała lubujących wolność i żądnych przygód. W drugiej połowie XVIII w. Krajina rozciągała się od Adriatyku przez obecną Chorwację i Republikę Serbską w Bośni-Hercegowinie, po dzisiejszą Rumunię. Jeszcze podczas I wś. Krajińcy stawiali opór chorwackim nacjonalistom na korzyść cesarzowi i nie bali się panów bardziej niż Turków. Nie znosili magnatów i feudałów. Aroganckiego barona na włościach przyległych do ich terytorium, rozciągnęli na ławce postawionej w poprzek granicy. Przestrzegając prawa z obu jej stron, wcisnęli mu należny podatek w dłoń, a z drugiej strony dobrze wychłostali tyłek.
500-letnia historia Serbów w Chorwacji, Sławonii i Dalmacji — obecnych terenach habsburskiej Krajiny,  jest tak tragiczna jak bogata.  W l. 1941-1945 byli przedmiotem chorwackiej eksterminacji, która przeraziła  SS-manów niemieckich. Za administracji Clintona zostali brutalnie i krwawo wyparci w 1995 r. przy obojętności Belgradu i sojuszników międzynarodowych. Mendia zachodnie nadal ignorują tę największe czystki etniczne Europy od II wś.; przedstawiają jako złoczyńców i ekspansjonistów naród, który bronił ziem swych przodków. Odmowa powrotu Serbów Krajińskich rażąco gwałci prawa człowieka, a “społeczność międzynarodowa” to ignoruje.
Sarmaci
Philip Lozinski pisze w książce The Name Slav (Nazwa Słowianin): Słowianie mieli bezpośrednich przodków irańskich […] większość bogów Słowian nosi czysto irańskie lub hinduskie nazwy […] Polacy nazywali się Sarmatami; nazwę tą zanotowano b. wcześnie w zachodnich kronikach średniowiecznych, co uwiarygadnia zapisy w polskich kronikach wydanych u schyłku średniowiecza, w których mowa o ich związkach z Irańczykami. Jak dobrze wiadomo, w średniowieczu Sarmaci nazywali się Alanowie. “Sarmata” w irańskim znaczy “rada”, więc nie oznacza narodowości czy języka, tylko społeczną organizację Alanów rządzonych przez najwyższą radę mianującą króla. We wczesnej historii Słowian, szczególnie zachodnich, rola rady jest dobrze znana. Społeczna czy polityczna organizacja irańskich Alanów i polskich Słowian daje dowód ich powiązania.
Dygresja o Jasach
Wg Wikipedii, od ww. Alanów pochodzą Jasowie, dziś pokrewni Osetyjczykom na Kaukazie. Jasowie przetrwali w północnowęgierskim rejonie Jasz-Nagykun-Szolnok, ze stolicą w Jaszbereny. Jasowie przybyli do Europy w średniowieczu z płn. Kaukazu, zasiedlając stepy dzisiejszej Mołdawii, Rumunii i Ukrainy. Od nich nosi nazwę miasto w rumuńskiej części Mołdawii, Jassy (Ijasz) — główny ośrodek rumuńskiego prawosławia.
Jasowie z innymi na stepach nadkaspijskich opierali się Mongołom, lecz poniósłszy klęskę na początku XIII w. uciekli na Węgry, gdzie osiedlili się na stałe w płn. międzyrzeczu Dunaju i Cisy po wyjściu Mongołów z Europy w 1242 r., utrzymując  odrębność w zamian za dostarczanie walecznych wojowników królowi Węgier. Środkowe Węgry z Jasami weszły pod panowanie tureckie w XIV w. Jasowie zwęgrzyli się podczas okupacji tureckiej i zarzucili swój język w XVII w., pozostawiając nieliczne ślady, ale zachowali odrębność etniczną i folklor. Dziś do jasyjskiego pochodzenia przyznaje się ok. 100 tys. osób, głównie w okolicach Jaszbereny.