Terror syjonistów na Żydach Iraku po II wś. i uroszczenia

Policja iracka podała później dowody […] że bomby i kampanie ulotek […] były robotą zakonspirowanej grupy syjonistycznej. Jednak świat uwierzył relacjom, że to terroryzm arabski spowodował ucieczkę irackich Żydów, a syjoniści ich “uratowali” aby zwiększyć populację Izraela. 

Nie mogąc opublikować w Izraelu, Giladi zrobił to w USA, by opisać co pierwszy premier Izraela nazwał “okrutnym syjonizmem”: Żydzi z państw islamu nie emigrowali do Izraela z własnej woli, tylko aby zmusić ich do tego, Żydzi zabijali Żydów; a żeby zyskać na czasie konfiskując jeszcze więcej ziemi arabskiej, Żydzi często odrzucali uczciwe inicjatywy pokojowe arabskich sąsiadów. (Giladi, The Jews of Iraq)

Giladi zaprzecza Edwinowi Blackowi, który w w Jewish Week z 22.10.2004 pisze o Iraku, jakoby przyjął po II wś. ideologię nazistów i zaczął prześladować Żydów z powodu ich nowego państwa: ok. 120 tys. zdesperowanych Żydów przewieziono samolotami z Iraku do Izraela […] Tempo i bezduszność exodusu rząd Iraku wkalkulował w plan zalania wyklutego Izraela niezamożnymi Żydami, by złamać nadwyrężoną już infrastrukturę Izraela.

.

Wewn. konflikt syjonistów, podobny jak w Getcie Warszawskim

.

Terror syjonistów w Iraku istniał już w latach 1940-ych. Esther Meir-Glitzenstein (Zionism in an Arab Country: Jews in Iraq in the 1940s, Routlage, 2004) opisuje (od s. 148) konflikt rewizjonistów i socjalistów syjonu w Palestynie i jego lustrzane odbicie w Iraku (podobne do tego w Getcie Warszawskim).

Wg Meir-Glitzenstein, istniały wtedy w Iraku dwie frakcje syjonistów: rewizjoniści za kolonizacją Palestyny z pomocą terroru stosowanego przez grupy takie jak Lehi i jego młodzieżówka Betar kosztem Arabów oraz socjaliści, zwolennicy autonomii żydowskiej w Iraku i emigracji rolniczej do Palestyny ( iracka grupa Hehalutz) w harmonii z Arabami.

Trudno było powstrzymać rewizjonistów w Palestynie od działań w Iraku, gdyż nie słuchali władz syjonu socjalistycznego. Rewizjonistyczny Lehi przyciągał młodych Żydów terroryzmem, szantażem, zdobywaniem broni i szkoleniem w jej użyciu, nie tak jak socjalizm syjonu nudzący lekcjami hebrajskiego i ideologią pionierstwa rolniczego w Palestynie czy autonomii w Iraku.

Z kolei rewizjoniści syjonistyczni dzielili się na dwie grupy:

• Ok. 300 miejscowych Żydów w Społeczności Wolnych Żydów, aktywnych w l. 1942 – 1943.
• Od 1945 r. ok. 80 osób w Gangu Sterna (Lehi) pod przywództwem młodych emigrantów do Palestyny, gdzie wstąpili do grup takich jak Betar, IZL i Lehi, po czym wrócili do Iraku.

Obie grupy uczyły się hebrajskiego, pieśni Betaru i ideologii rewizjonizmu, zdobywały broń i szkoliły się wojskowo. Wraz z irackimi Żydami grupy Lehi przyjechało dwóch nie-irackich emisariuszy: Dawid Blau i dr Abraham Gerszuni. Autorka nazywa ich agentami Mosadu, lecz ten powstał w 1949 r. po rozwiązaniu Lehi w 1948 r. Może chodzi jej o ciągłość personelu wskutek zmian organizacyjnych po powstaniu państwa Izrael?

.

Podwójna gra?

.

Dawid Blau mógł wpływać swoją agresywną, władczą osobowością. Obu agentów zaprzątały akcje terroru Lehi; Blau zamierzał napaść na bank, a Gershuni — wysadzić w powietrze ambasadę brytyjską i instalacje petrochemiczne Kirkuk.

Emisariusze chronili socjalistów ruchu Hehalutz w Iraku przed rewizjonistami. Żydowscy zwolennicy komunizmu w Iraku należeli do klasy zamożnej. Dążyli do zmiany reżimu na socjalistyczny i ustanowienia autonomii żydowskiej w Iraku. Syjonizm przyciągał biedotę i niezintegrowanych, z celem zasiedlenia Palestyny.  Socjalizm Hehalutz ograniczał się tylko do nowego państwa Żydów w Palestynie.

Policja iracka nie rozróżniała między frakcjami syjonu, toteż nadmierne osłabienie Hehalutzu przyciągnęłoby jej uwagę na agentów. Meir-Glitzenstein relacjonuje dalej: Emisariusze Mosadu czuli, że Żydzi w Iraku byliby bardziej otwarci na przesłanie rewizjonistyczne niż na socjalistyczno-nacjonalistyczne ruchu syjonistów. 

Czyżby emisariusze Mosadu w Iraku na polityczne polecenie mieli kosztem rewizjonistów poprzeć socjalistycznych syjonistów — jak w Polsce na rzecz Anielewicza w Getcie Warszawskim?

.

Uroszczenia restytucyjne po okupacji Iraku przez USA

.

Po upadku Sadama Husajna powstała Iracka Komisja Roszczeń Własnościowych do obsługi roszczeń Żydów i in. mniejszości. Black: Bez względu na to, czy jakikolwiek sąd czy trybunał przyzna grube pieniądze, żadna suma […] nie wynagrodzi traumatycznego wydalenia Żydostwa Irackiego z kolebki cywilizacji, jaką pomogli pielęgnować.  […] Mecenasi, organizacje żydowskie i indywidualni poszkodowani przygotowywali masowe pozwy restytucyjne przeciw aktywom Iraku trzymanym w Waszyngtonie.

Black brzmi cynicznie w świetle słów Giladiego (The Jews of Iraq):

Okrutna prawda w tym, że Żydzi syjoniści rzucili granaty jakie zabiły i okaleczyły irackich Żydów i zniszczyły ich własność.

Mamy zatem sytuację uroszczeniową w Iraku podobną do naszej:

• Celem zaludniania Palestyny w projekcie rotszyldowskim, syjoniści wyreżyserowali i wykonali zbrodnie terroru na  szeregowych Żydach.
• Rachunek syjoniści wystawili narodowi, wśród którego popełnili te zbrodnie.
• Syjoniści formalnie wysunęli uroszczenia po fakcie okupacji przez siły USA.