[zbiór materiałów] Syjoniści współdziałali w eksterminacji Żydów w czasie II wś.

Przeciwnie do sytuacji w okupowanej przez hitlerowców zach. Europie, w Polsce za pomaganie Żydom groziła śmierć pomagającego i jego rodziny.

Radę Pomocy Żydom (Żegota), największą tego typu europejską organizację, utworzono w Warszawie (4.12.1942), ufundowaną przez polski rząd w Londynie, który pilnie zaapelował do Roosevelta i Churchilla (12.12.1942) o powstrzymanie ludobójstwa. Dla skuteczniejszych nacisków, polski rząd dokooptował aktywistę Bundu z Polski, Szmula Zigelboima, po jego podróży przez Niemcy na forum w Brukseli, gdzie ten podzielił się „autentycznymi wiadomościami o obozach tortur i śmierci, w które hitlerowcy przemienili wyizolowaną Polskę”. [58] Alianci i światowe żydostwo nie zrobili nic, lecz niektórzy autorzy żydowscy oskarżyli Polaków o opóźnianie ostrzeżenia, a polski rząd o lekceważenie żydowskiej śmierci z obawy, że przyćmi straty polskie. [59] Żegota zapewniła ponad 100 tys. Żydom schronienie, dokumenty, żywność oraz pomoc medyczną i finansową. Sponsorowała broń dla żydowskiego ruchu oporu. Światowe żydowskie organizacje odmówiły jednak wsparcia gett żywnością z zagranicy, mimo że nie złamałoby to alianckiego bojkotu Hitlera. [60]

[…]

Propaganda usprawiedliwia współpracę Żydów z hitlerowcami tym, że dzięki niej można było ocalić niektórych Żydów kosztem innych. Jednak połowa Żydów mogła ocalić się, gdyby nie była „posłuszna instrukcjom żydowskich rad”. [105] Shonfeld udokumentował, że elity syjonistyczne, „żydowscy zbrodniarze wojenni”, pomagały hitlerowcom unicestwić „6 mln naszych braci” w procesie tworzenia Izraela: „syjonistyczne stanowisko, że żydowska krew jest olejem namaszczającym, który napędza syjonistyczne państwo, nie jest kwestią przeszłości, ale wciąż jest aktualne.” [106] Livneht i Vrba przyznali, że syjoniści uratowali tylko niektórych Żydów do przenosin do Izraela; limity emigracyjne „były czynnikiem politycznym w naszej walce o ziemię obiecaną […] byliśmy przygotowani na zagrożenie i poświęcenie życia.” Wymieniając pierwszego izraelskiego ministra spraw wewnętrznych Icchaka Greenbauma i prezesa WJC Nachuma Goldmanna, Shonfeld potwierdził, że syjonistyczni przywódcy z II wojny światowej kierowali się tą właśnie polityką, uzurpując reprezentację wszystkich Żydów oraz kontrolując finanse i informacje. Przywódcy ci są więc odpowiedzialni za bezczynność wobec Szoa, np. przewodniczący Komitetu Ratowania Żydów, Greenbaum milczał nt. Szoa i podważał wszystkie starania grup próbujących pomóc Żydom. [107] Rabin Weissmandl prześledził tylko niektóre z takich przypadków w swej książce Min HaMetzar.

Żydowski mąż stanu w USA, Stuart Eizenstat powiedział, że próby wpłynięcia na Roosevelta dla ochrony europejskich Żydów były bezowocne, ponieważ środowisko żydowskie nie posiadało organizacji mogącej wpływać na polityków i nie miało „zbyt wiele zapału by to uczynić w obliczu swego problematycznego położenia”. [108] Do 1944 r. sekretarz skarbu USA, wybitny Żyd znany z bezstronnej oceny powojennych domniemań nt. pogromów w Polsce, Henry Morgenthau próbował przekonać Roosevelta, by stworzyć Zespół ds. Uchodźców Wojennych, poświęcony ratunkowi Żydów, [109] ale Żydzi na wyższych stanowiskach administracji oraz w Kongresie nie „zachęcali prezydenta do głoszenia publicznych oświadczeń lub podejmowania działań” mających chronić Żydów. [110] Także bezpodstawne są wymówki, [111] że hitlerowsko-syjonistyczną współpracę dyktował „pragmatyzm” realiów Szoa. Hitlerowcy przyjęli radykalny syjonizm w 1933 r.; [112] przywódcy niższego szczebla podążali za wytycznymi syjonistów. Merin i Moldetzky pomogli wytępić wschodniośląskich Żydów w liczbie znacznie wyższej niż gdziekolwiek indziej. Wielu młodych Żydów mogło być uratowanych z getta w Wilnie, lecz żydowski przywódca partyzantów Abba Kovner uratował tylko paru i odmówił pomocy innym uciekającym Żydom. De facto szef Komitetu Pomocy i Ratunku, Rudolf Kastner wiedział o zbliżającym się zagazowaniu 476 tys. węgierskich Żydów, ale w zamian za milczenie zawarł umowę, która miała ocalić jedynie 1684 Żydów i zapewnić środki finansowe, które umożliwiły Eichmannowi ucieczkę do Argentyny. [113]

Żydowska policja nienawidziła religijnych Żydów, prześcigając w tym hitlerowców. Ukraińska policja nie potrafiła odnaleźć miejsc ukrycia Żydów Warszawy w obławach do obozów śmierci; „to zadanie przydzielono żydowskiej policji, która dosyć często wykorzystywała swoje odkrycia by wyłudzać pieniądze”. [114] Z żydowskich kolaborantów w Polsce, Rumunii, na Litwie i Węgrzech, Shonfeld wskazuje na Chaima Rumkowskiego, „króla getta” w Łodzi, który traktował Żydów „z okrucieństwem maniakalnego tyrana” i organizował transporty na śmierć „bez cienia współczucia”; żydowska policja wywodziła się z „podziemia i z maskilim – grupy społecznej, która potępia innych za tradycyjny ubiór i brak oświecenia”; wykonywali oni swe zadania „z gorliwością i okrucieństwem nieznanym ich niemieckim przywódcom”; „żydowska organizacja rosyjskich komunistów oraz kapo w gettach i obozach żyła w tej maniakalnej nienawiści do żydowskiej tradycji i do tych, którzy ją kontynuowali”. [115]

++++++++++++++++