Próba sowietyzacji Hiszpanii — udział Polaków i Żydów

Próba sowietyzacji Hiszpanii — udział Polaków i Żydów

Spis treści

Wstęp

Próba sowietyzacji Hiszpanii

Udział Polaków

Kim i jacy byli dąbrowszczacy, obywatele polscy

Udział Żydów

Żydowski establiszment a żydowscy ochotnicy

O czym się nie mówi?

Zamiast konkluzji apel do rozsądku

Załącznik: Komisarze żydowscy 

Piotr Bein, 24.1.2020

Wstęp

ZSRR – siła uderzeniowa proletariatu całego świata – Proletariusze wszystkich krajów łączcie się

Swój apetyt na Europę po Ural wyraził Hitler w Mein Kampf (1925): Gdy mówimy o zdobywaniu nowych ziem w Europie, rzecz jasna możemy mieć na myśli w pierwszym rzędzie tylko Rosję i te sąsiednie państwa, które jej podlegają.

Stalin dał próbkę apetytu na sowietyzację Europy Zach. w hiszpańskiej wojnie domowej; w ramach Operacji X, polecił Kominternowi rekrutować armię —  Brygady Międzynarodowe. Oddziały krajowe Kominternu użyły chwytów manipulacyjno-propagandowych, żeby wykonać zadanie.

Z sondaży żydowskich kombatantów wojny w Hiszpanii przybyłych z różnych państw wynika, że agenci Kominternu przypasowywali agitację rekrutacyjną zwodniczo, a nawet kłamliwie do kultury, przekonań i emocji namierzonej grupy. W kontekście długoplanowej propagandy banksterskiej kliki władzy rysuję tę kwestię w studium postaci artysty propagandowego Artura Szyka, Żyda z Polski. Uwzględnienie manipulacji agitacyjno-rekrutacyjnej przemawiałoby za ostrożnością w ocenach postaw nie tylko dąbrowszczaków, polskich uczestników tamtej wojny. 

Banksteria wykorzystała “marksistowskich” liderów Lenina, Stalina i Mao. Pora na nowe twarze po stronie “anty-tezy” do “tezy” kapitalizmu i Zachodu, będących rownież pod kontrolą banksterii w kursie na NWO

.

Próba sowietyzacji Hiszpanii

Wg  badań opartych na dokumentach NKWD, w Hiszpanii istniały tajne sowieckie więzienia z krematorium do palenia rozstrzelanych i zamęczonych na śmierć. Brygady Międzynarodowe były armią Stalina w Hiszpanii. Komuniści stanowili w niej 80% i odegrała ona doniosłą rolę na początku rewolucji. Ok. 1000 jej członków między sierpniem a październikiem 1937 r. trafiło do obozu koncentracyjnego dla reedukacji. Przez obóz ten przeszło 4 tys. osób przez 3 mies. Nieznana liczba internacjonałów zginęła w czystkach NKWD oraz egzekucjach na froncie.

Hiszpańska huśtawka. Dyplomata brytyjski Mr. Eden: “To może być nowa ‘równowaga sił’, ale zapewne nie jest ‘zbiorowym bezpieczeństwem’.” 

Dychotomia propagandy wojny domowej w Hiszpanii — demokracja kontra faszyzm– wymknęła się z kominternowskich ram, co pokazuje konfuzja pro-republikańskich Katalończyków:

W rzeczywistości konflikt w Hiszpanii nie sposób umieścić w ramach kominternowskiej dychotomii. Na przykład sowiecki “dyplomata” (raczej namiestnik) w Barcelonie był zaszokowany, gdy pro-republikańskie, autonomiczne władze Katalonii, których przywódcy byli nacjonalistycznymi liberałami, oznajmiły mu, że Franco i jego koalicja to po prostu staroświeccy reakcjoniści, “militaryści” i “klerykałowie,” w których szeregach “brakowało elementów faszystowskich.” Dla władz Katalonii “faszyzm” kojarzył się po pierwsze z Włochami, po drugie z nowoczesnością, “młodością i poczuciem świadomości narodowej.”

Propaganda była jednym z narzędzi Stalina w jego planie podboju Hiszpanii, wg dokumentów NKWD.  Stalin wymusił zapłatę za pomoc militarną, sowieccy doradcy kontrolowali armię republikańską, a NKWD nadzorowało republikańskie służby bezpieczeństwa, przeprowadzając czystki . Sowieci narzucili swą politykę republikanom i obalili ekipę za mało pro-sowiecką.

Z obawy przed międzynarodową opinią, komuniści przejęli władzę pośrednio. Demokracja nowego typu aka  demokracja ludowa — system firmowany przez część socjalistów i liberałów kontrolował policję, wojsko i gospodarkę. Część kraju okupowana przez czerwonych stała się faktycznie Hiszpańską Republiką Ludową i Stalin tymczasowo osiągnął większość swoich celów w Hiszpanii.

Doświadczenia z Hiszpanii posłużyły Stalinowi do zniewolenia Europy Śr. Sowieci i hiszpańscy komuniści popierali mordy księży katolickich, tłumacząc je: rząd musi przedstawić deklarację ws. Kościoła – wolność religii dla wszystkich. Wierni powinni wiedzieć, że aresztujemy księży nie dlatego, że służą Bogu ale dlatego, że służą faszyzmowi, to jest strzelają do ludu oraz rozpowszechniają faszystowską propagandę.

Stalin uważał, inaczej niż trockiści i anarchiści, że trzeba wygrać wojnę, aby następnie wygrać rewolucję. W tym celu należało najpierw przymilić się zachodnim demokracjom, zdobywając i utrzymując poparcia sił postępu: hiszpańskich liberałów i rozmaitej nie-komunistycznej lewicy, obawiających się rewolucji. Głównie komuniści sowieccy tworzyli i kontrolowali armię i policję, które zapewniały wygraną wojnę.

Gen. Mauritz von Wiktorin, gen. Heinz Guderian oraz kombryg Siemion Kriwoszein odbierają wspólną defiladę Wehrmachtu i Armii Czerwonej w Brześciu 22.9.1939 r.

Wśród sowieckich “doradców” byli dowódcy, którzy wzięli udział w inwazji na II RP we wrześniu 1939 r., m.in. gen. wojsk pancernych Pawłow oraz kombryg Kriwoszein, który wspólnie z Niemcami urządził defiladę zwycięstwa w Brześciu. Gen. Świerczewski dowodził I Armią Wojska Polskiego utworzoną w ZSRR u boku Armii Czerwonej.

.

Udział Polaków

Dąbrowszczacy w Barcelonie przed wycofaniem z Hiszpanii przysięgają wierność sprawie Republiki, w: Zofia Szleyen “Wiatraki i Messerszmitty” 1965

Reprezentujące ponad 50 narodowości i zorganizowane w 6 brygad po stronie Republiki Hiszpańskiej przeciw siłom gen. Francisco Franco, Brygady Międzynarodowe (BM) utworzył Komintern na apel Komunistycznej Partii Hiszpanii. Wspierane przez rząd ZSRR, pozostawały pod nadzorem sowieckiego wywiadu zagranicznego INO. Po stronie republikanów walczyło ok. 5 tys. Polaków  i obywateli polskich in. narodowości; poległo do ok. 3 tys. z nich, czyli do ok. 60% – największy wskaźnik wśród wszystkich interbrygadzistów. Zatem Polacy i Żydzi (45% “polskich” ochotników) byli największą ofiarą, mięsem armatnim tamtej wojny. Za czyje interesy?

Brygada im. Jarosława Dąbrowskiego po bitwie pod Gudalajara

Wg autorów analizy archiwów NKWD, dokumenty podważają mit harmonii. Skarżono się do Moskwy na antysemityzm wśród BM, a u Francuzów i Polaków — szowinizm narodowy tj. protekcjonalne traktowanie Hiszpanów. Oddziały niemieckie prowadziły otwarcie rasistowską politykę narodowościową. Były też waśnie między ochotników obcych z Hiszpanami.

Od 1937 r. Hiszpanie stanowili ok. 80% w BM. Wg raportów NKWD, Hiszpanów poniżano, a ich dowódcy nie znali hiszpańskiego. W rezultacie BM uznaje się za ciało obce, za bandę intruzów… [oraz] najemników. W jednym wypadku zdesperowani Hiszpanie uciekli z oddziału porywając swego polskiego komendanta, którego przekazali frankistom jako Rosjanina. Takich przypadków nie publikowano, panowała propaganda o bojowym przymierzu między Polakami, a Hiszpanami opartym na zdrowej formule politycznej: my wam pomagamy pobić faszystów w Hiszpanii. Gdy skończymy z nimi tutaj, hiszpańscy dąbrowszczacy pojadą z nami, aby pomóc nam pobić faszystów w Polsce.

Wysokie straty, dezercje, czystki polityczne i degrengolada wymagały wielokrotnej reorganizacji BM. W jednostkach, w których służyli obywatele RP, wg raportów Świerczewskiego i Mosze Salomonowicza Sterna (“Emilio Kleber”), żołnierze byli dzielnymi rewolucjonistami, ale niezdyscyplinowanymi. Francuzi i Niemcy źle traktowali Polaków, więc batalion Dąbrowskiego przeniesiono (XII 1936) do 12. brygady, później do 13. brygady, a po jej rozformowaniu część obywateli RP trafiła do obozu koncentracyjnego. Kilkudziesięciu Polaków z kompanii im. Mickiewicza wcielono do 45. dywizji Świerczewskiego, innych przerzucono do 150. brygady im. Dąbrowskiego, przemianowanej później na 13. gwoli tradycji. Zwano ją polską choć w jej skład wchodziło (VIII 1938) ok. 700 Hiszpanów, 320 obywateli polskich i po 100 osób z Bałkanów i Francji.

Do 30.4.1938 r. na 31369 internacjonałów 3034 wywodziło się z Polski – prawie 10%, z czego odesłano do domu 260 (na ogólną liczbę 5062 odesłanych), a poległo 466 (na ogólną liczbę 4575). Początkowo polski batalion składał się w większości z polskich emigrantów z Francji, a “Kleber” pisał o polsko-ukraińsko-białoruskim składzie polskiej brygady. Niektóre raporty sugerują, że internacjonałów polskich traktowano często jak mięso armatnie. Nadmienia się ciężką walkę wręcz z Marokańczykami. W bitwie o miasteczko uniwersyteckie hiszpańscy rewolucjoniści apelowali do sowieckiego dowódcy: zostaw nam Polaków to nie będziemy potrzebować karabinów maszynowych. Wg in. raportu NKWD rewolucjoniści z Polski rozstrzeliwali jeńców, np. w Villamayor de Galero.

Ochotników z Polski poddano ostrej indoktrynacji, bez zadowalającego wyniku. Świerczewski skarżył się (I 1938): Polacy nie rozumieją do końca, że każde z ich zwycięstw jest bezpośrednim uderzeniem w bandę Piłsudskiego, który zmienił ich kraj na więzienie ludu. Nie rozumieją, że likwidacja Franco jest najbardziej praktycznym sposobem aby osiagnąć prawdziwe wyzwolenie ich kraju. Podczas ewakuacji (XI 1938) BM do Francji, Świerczewski martwił się, że wskutek likwidacji KPP jej b. członków wciągniętoby do innej “wrogiej” organizacji.

Wg pl.Wiki, 13. BM przekroczyła (9.2.1939) granicę Francji. Z ponad 2 tys. Polaków ok. 1100 zostało internowanych, m.in. w Gurs i Vernet. Ochotnikom z Polski rząd II RP odmówił prawa powrotu i pozbawił ich obywatelstwa, bo służyli w obcej armii. Dopiero po wybuchu II wś. mogli wrócić lub wstąpić w szeregi armii polskiej tworzonej we Francji (po decyzji gen. Sikorskiego). W czasie wojny część dąbrowszczaków przedostała się do Polski i wstąpiła do GL i AL. Część wstąpiła do francuskiego ruchu oporu, a resztę wywiozły kolaborujące z Niemcami władze Vichy do obozów w Algierii. Uwolnieni z obozu latem 1943, dostali się do 1. Armii w ZSRR.

Art. 11 ustawy o obywatelstwie z 1920 r. zabraniał obywatelom RP służyć w obcej armii i ochotnicy automatycznie utracili obywatelstwo polskie z chwilą zaciągu do BM. Rozporządzenie MSW RP z 26.2.1938 ostrzegło o możliwości utraty obywatelstwa polskiego przez osoby posiadającym obce obywatelstwo lub służące w obcym państwie bez zgody polskiego wojewody i władz wojskowych. Dotyczyło to ochotników wojny domowej w Hiszpanii. W piśmie MSW z 1939 o Polakach uczestniczących w wojnie w Hiszpanii napisano: Zrozumiałym jest, że napływ do kraju tego rodzaju elementu wywrotowego jest zdecydowanie niebezpieczny i z tego tytułu wyraźnie szkodliwy.

Kim i jacy byli dąbrowszczacy, obywatele polscy

Zaczęto zastanawiać się głębiej nad tytułowym pytaniem, gdy IPN zdekomunizował polskich interbrygadzistów. Uznał dąbrowszczaków za organizację walczącą o budowę stalinowskiego państwa i służącą zbrodniczej ideologii komunistycznej oraz zalecił zmienić nazwy ulic Dąbrowszczaków. Uwaązam to za krzywdzące dla ucciwych uczestników wojny w Hiszpanii.  Pomniki i pamątki to przypomnienie historii, a jeśli ją zniekształcają, to można sprostować pojedyncze przypadki lub dodać odpowiednie tablice. Kwestia podobna do nagonki na pomniki Armii Czerwonej, wypływająca z tegoż ustawiania historii ustawami.

Jeśli prawdą jest, że od 1937 r. Hiszpanie stanowili ok. 80% w BM, to 20%,  tj. ok. 8 tys. byłoby obcokrajowcami, z których, licząc udział w l. 1936 – 1939, ok. 5 tys. było obywatelami polskimi, w tym 2 do 3 tys. Żydów i in. mniejszości II RP. Czyżby największe straty ponieśli Polacy i Żydzi do 1937?

Wg Marka Adamkowicza, 45% (2250 osób z 5 tys.) żydowskich ochotników „z Polski” to są dane szacunkowe co do ogólnej liczby dąbrowszczaków i Żydów wśród nich. Były też mniej liczebne narodowości “z Polski”: Ukraińcy, Białorusini, Litwini. Ponadto, wśród dąbrowszczaków obok komunistów walczyli „kontrrewolucjoniści”. Adamczyk przytacza dr Wojciecha Opiołę, który na podst. akt Instytutu Marksizmu-Leninizmu w Moskwie ustalił:

• Ponad połowa Polaków przybyła z Francji, ponad 500 z Polski, 335 z Belgii, 177 z Kanady, 98 z Argentyny i 67 z Palestyny.
• Większość ochotników była w wieku 25 – 50 lat.
• Przeważali robotnicy, nieco mniej było rzemieślników i drobnych właścicieli, robotników rolnych i urzędników.
• 1,3 tys. dąbrowszczaków było bezpartyjnymi. Wśród przynależnych partyjnie ponad połowę stanowili  komuniści i sympatycy partii komunistycznej. Socjalistów było ok. 200, a bundowców, anarchistów i trockistów — po kilku do kilkunastu.

Nie wszyscy dąbrowszczacy wcielali politykę stalinowską w Hiszpanii. Walcząc w obronie demokracji i przeciw faszyzmowi, tacy wykonywali polecenia Moskwy nie wiedząc, że byli narzędziem Stalina. Wieloma interbrygadzistami wstrząsnęły czystki przeprowadzane przez komunistów. Terror panował też wewnątrz BM. Adamkowicz cytuje Sygmunta Steina  o sposobach likwidacji przeciwników politycznych przez komisarzy tajnej policji. Likwidowano niektórych na miejscu formowania BM w Albacete. W większości przypadków mordowano ofiarę na froncie strzałem w tył głowy —  poległ na polu bitwy. Wystarczył donos, że delikwent odchylał się od linii stalinowskiej, jeszcze będąc w ojczyźnie, a “wyrok” wykonywano z całą stalinowską surowością.

IPN stwierdził, że Rzeczpospolita Polska pozbawiła dąbrowszczaków obywatelstwa. Z tego powodu wielu z nich nie mogło wziąć udziału we wrześniowej obronie Polski. Adamkowicz żąda rewizji oceny niektórych z tzw. w PRL hiszpanów z worka “wprowadzacz komunizmu”, a jednak bohaterów uznawanych przez rząd RP na uchodźstwie, np.:

• Żołnierz Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich, cichociemny i powstaniec warszawski, Felicjan Majorkiewicz w książce Narwik (1957) twierdzi, że wśród podhalańczyków było ok. 100 dąbrowszczaków, doskonały element żołnierski, o dużym wyrobieniu społecznym i narodowym.
• Dąbrowszczak Florian Dąbrowski, potem żołnierz Legii Cudzoziemskiej i II Korpusu gen. Andersa. Zginął koło Ancony. Odznaczony Croix de Guerre, Krzyżem Walecznych i Virtuti Militari.

Cytując prof. Pawła Machcewicza z Muzeum II Wojny Światowej. Robert Jurszo przypomina antyfaszystowski duch dąbrowszczaków: walczący potem po stronie Republiki polscy ochotnicy będą powtarzać: ”jeśli padnie Madryt, padnie też Warszawa’‘. Część z nich z francuskich obozów internowania trafiła do obozów koncentracyjnych, gdzie prowadzono na nich eksperymenty medyczne. Inni dostali się do polskich sił zbrojnych na Zachodzie, które – głodne żołnierzy – od 1940 r. gotowe były przymykać czy na ”hiszpański epizod” nowych rekrutów. Znów inni tworzyli partyzantkę komunistyczną na ziemiach polskich. Do 800 przeżyło II wś.  Niektórych z nich prześladowano w stalinowskim PRLu, a wybrani weszli w skład aparatu bezpieki żydokomuny, a po 1956 r. — administracji państwa. Wtedy zaczęło się nawijanie legendy interbrygadzistów pod bujdę emancypacji światowego proletariatu. Zaś w III RP przeciągnięto pałę w drugą stronę, hurtowo obciązając ich zbrodniczą przeszłością komunizmu.

Mimo nadgorliwych prób przypisania dąbrowszczakom zbrodni wojennych, brak na to dowodów. W szczycie zbrodniczości BM (sierpień – wrzesień 1936) XIII Brygada jeszcze nie istniała – twierdzi prof. Machcewicz. Jeżeli popełnili niegodne czyny, to i tak mniej niż anarchistyczne i socjalistyczne milicje, które wymordowały 50 tys. przeciwników politycznych. Machcewicz: Pamiętajmy, że to była naprawdę straszna wojna, której okrucieństwo można zestawiać chyba tylko z wojną domową w Rosji po objęciu władzy przez bolszewików. W takich warunkach brutalizacja była czymś nieuniknionym. Prof. Machcewicz uważa za krzywdę dąbrowszczakom, gdy stawiamy ich w jednym szeregu z komunistycznymi zbrodniarzami i innymi ”utrwalaczami” władzy ludowej. Owszem, niektórzy z nich byli nimi po wojnie, ale to nie ma żadnego związku z tym, co robili w Hiszpanii.

Udział Żydów

We wstępie do wyników dot. Żydów z USA, portal Ośrodka Strouma Studiów Żydowskich podaje dane ogólne o żydowskich uczestnikach wojny w Hiszpanii:

Jeśli Żydzi i Żydówki stanowili prawie trzecią część liczby ochotników z USA na wojnę w Hiszpanii, to nie mniej zaskakuje liczba woluntariuszy z in. krajów. Co najmniej 7 tys. z niemal 40 tys. członków Brygad Międzynarodowych było Żydami, wielu było polskimi uchodźcami wcielonymi do francuskich, brytyjskich i belgijskich jednostek. Pielęgniarki z USA mogły porozumiewać się z koleżankami z in. państw w odmianie mama-loshn języka jidysz. Podobnie z kurierami na froncie. Pod koniec 1937 r. utworzono całkowicie żydowską jednostkę z inicjatywy wpływowych osób z emigracji paryskiej; Kompanię Botwina w polskim Batalionie Dąbrowskiego nazwano od Naftaliego Botwina, polskiego Żyda i komunisty, osądzonego i straconego za morderstwo policyjnego szpiega we Lwowie w 1925 r.

Gazeta kompanii Botwin w Brygadzie Dombrowski [fonetycznie na górze z lewej] Batalionu Palafox. Nazwa “BOTVIN” w winecie gazety w jęz. jidysz; tytuł “A GEZEGENUNG” sugeruje “Odejście” lub  “Pożegnanie” Hiszpanii. Wg archiwisty Żydowskiego Muzeum Wojny, większość z 350 – 500 ochotników z Mandatu Palestyna weszła w skład botwinowców

Autor ww. badań prof. Joe Butwin — nazwisko podobne do nazwy Kompanii Botwin ułatwiło mu sondaże-wywiady z  weteranami żydowskimi — podkreśla u nich motyw tradycji żydowskiej oporu przeciw tyranii. I tak np. Abe Osheroff (1915-2008) urodzony w żydowskiej enklawie brooklyńskiej,  nasiąkł tam komunizmem i przed wyjazdem do Hiszpanii  (1937) przez 4 do 5 lat brał udział w gorzkich zmaganiach z dużym użyciem przemocy, za co trafił do więzienia.

W odróżnieniu od kolegów, Osheroff nie przybył do Hiszpanii jako “antyfaszysta” ani “internacjonalista”, nawet nie z pobudek odwagi ani męstwa […]  czułem, że gdybym nie dołączył, to miałbym wielkie trudności z własnym sumieniem. […Inni] dołączyli by walczyć z faszyzmem — dla mnie wtedy jedynie koncepcja […] aż zetknąłem się z nim. Oberoff mówi też częściową prawdą, tajoną przez syjonistów:

w 1936 Holocaust jeszcze się nie dział. Był jakiś nieprzyjemny antysemityzm w Niemczech, tak  jak w Polsce, Rumunii i na Węgrzech i gdzie tam jeszcze. Nie wiedzieliśmy wtedy, że był też w ZSRR. […] nie mieliśmy pojęcia o wpływie Holocaustu, gdy dowiedzieliśmy się o nim w 1940, 1941 — likwidacja. Przedtem to były prześladowania gospodarcze, polityczne, kulturowe […] ale jeszcze nie oficjalna polityka Niemiec. Pojęcia Judenrein [oczyszczenie Europy z Żydów] jeszcze nie było, nawet w Mein Kampf Hitler nie pisze o Judenrein. Więc nie myśleliśmy nawet o tej kwestii […]

Sporo facetów za główny język miało jidysz. Poprosili Brygady Międzynarodowe o  utworzenie specjalnej jednostki z jęz. jidysz. Dostali to. Ok. 200 facetów zgłosiło się na ochotnika do kompanii Botvina i tak się ona uformowała.

Wywiady z 13 żydowskimi weteranami przez archiwistę Żydowskiego Muzeum Wojny, Martina Sugarmana potwierdzają wyniki Butwina — ideologiczną rozmaitość Żydów w BM: Żydzi przybyli jako Żydzi i antyfaszyści, także socjaliści czy komuniści. Interesujące jest też zauważyć, że po II wś. większość żydowskich bojowników powróciła do żydowskich społeczności i życia kulturalnego do jakich przywykli. Nie byli internowani jak Polacy? Sugarman przypomina: młodzi Żydzi — zwłaszcza w Europie Wsch. żyli w reżimach antysemickich i wybrali walkę dołączając do syjonistów bądź komunistów; wielu wybrało komunizm i Hiszpania dawała im szansę chwycić za broń dla idei ludu pracującego i demokracji, przy znacznym heroizmie i poświęceniu. […] Ale syjoniści byli równie antyfaszystowscy i wielu z żydowskich ochotników z Europy i Palestyny/Izraela byli syjonistami-socjalistami.

Wg opracowania Sugarmana z 2016 r., udział Żydów w hiszpańskiej wojnie był marginalizowany do niedawna głównie ścisłą kontrolą przez staromodnych stalinistów, “Stróży Pamięci”  BM w okresie powojennym aż do XXI w., zwłaszcza w W. Brytanii i USA. Uznać niezwykłą rolę Żydów to musieć przyznać, że wielu z nich przybyło do Hiszpanii jako dumni Żydzi tak samo jak dumni socjaliści i że wielu było syjonistami, szczególnie duża liczba – proporcjonalnie największa wśród państw – przybyłych z Mandatu Palestyna/Izrael. Sugarman szacuje na podst. książek i in. źródeł z różnych krajów, że w BM było  do 25% Żydów. Najwięcej przybyło z Polski (Sugarman odnotował też udział procentowy Żydów w każdym z miejsc zamieszkania):

Zamiast konkluzji apel do rozsądku

Uwzględnienie manipulacji agitacyjno-rekrutacyjnej przemawiałoby za ostrożnością w ocenach postaw nie tylko dąbrowszczaków, polskich uczestników tamtej wojny przez i dla osobistych ambicji psychopatycznych dyktatorów, dlatego manipulowalnych przez banksterię.

Przy braku twardych dowodów na daną osobę, nie należy oceniać wszystkich hurtowo, wg jednego szablonu. Z uwagi na manipulacje propagandowe potępionej grupy, de facto w większości ofiar tyrańskiego reżimu, nie należy potępiać wszystkich hurtowo. Inaczej, większość współczesnych Polaków trzebaby potępić, gdyż poddają się nie nie patriotycznemu sumieniu, tylko systematycznym manipulacjom przez rozmaite agentury, działające tak przez media i polityków jak i “na miękko” — od konsumeryzmu i 500+, po podłechtiwania religijne i patriotyczne.

..