Paranoid psychopath Stalin’s foreign policy aimed for state security through border expansion, so that USSR would dominate Eurasia, secured from the West by buffer states, and in the East by control of strategic ports and islands. Stalin craved global power, and opportunistically using pragmatism and ideology. First he turned against communists’ left, then against the right wing. He formed alliances to break them, and imprisoned, tortured and murdered previous allies. He cleverly shifted position to move forward, and was more ideological than his dogmatic rivals. He surprised with the scope of duplicity and ruthlessness. Risking an outbreak of WWII was not an obstacle for him.
Stalin’s genocide fits into Jewish psychopathy of terror. It became apparent in the millions of victims of Red Terror, which continued after the Stalinist killing of the initiator, psychopath Trotsky. Years 1936-1938 saw 85% of executions counted in the USSR until 1955. The terror resulted from a one-party dictatorship and secret police, dominated by Jews and imposed by the bolsheviks in 1917–1921. Stalin perfected the system by building a totalitarian state through mass terror and elimination of the bolshevik elite.
Stalin replaced his apparent loyalty to bolshevism with communist rhetoric to control USSR peoples and territories, and eventually Eastern Europe. Variable loyalty, mass indoctrination, show trials, forced confessions, torture and murders on an unprecedented scale were Stalin’s means to absolute power. The crowning evidence of the instrumentalism of psychopath Stalin is his temporary arrangement with the ideologically hostile Hitler. For both of them, others were tools to strengthen their power or were obstacles to it, to be eliminated. Each of them had an inhuman vision of the world, where populations can be resettled, social classes liquidated, races enslaved or exterminated, millions of lives sacrificed during war and peace.
Mass Stalinist crimes were planned, deliberate and unnecessary. Stalin said: one death is a tragedy, one million is statistics. A dictator-psychopath needs many helpers, but without leaders-psychopaths, minor psycho- and sociopaths would not have the conditions to cooperate with totalitarian authorities, inflicting terrible massive suffering.
Stalin fed his paranoia and cultivated his own image. He reacted impulsively and eliminated anyone who spoiled the idea of USSR’s expansion. He did not tolerate anything that would harm his image. He controlled information about himself and the regime. The paranoia of self-suspecting his own weakness made him dependent on the opinions of others and contributed to his control of media, literature and citizen rights. He immersed himself in the cult of individuality, severely punished dissent, training the public to think positively about him.
Disproportionately many Jews took part in Spanish Civil War irrespective of ideology. Two Jewish scholars independently attributed this attraction to upbringing in Bible parables and Jewish fairy tales about class struggle and Jewish resistance to tyranny. Obviously, Jewish idealism was used for cannon fodder,in psychopath-led revolutions and in wars between psychopaths controlled by banksters’ overarching NWO plan.
From Lenin to Stalin, psycho- and sociopathic Jews constituted the majority of USSR’s terror apparatus. NKVD murdered millions of innocent, almost all Leninist party activists and high-ranking Red Army and NKVD officers. Robert Conquest writes about the terror of 1936–1938 that it has roots in the past and that its characteristics stem from a specific tradition. Israel Shahak’s Jewish History and Religion describes the tradition shared with the Nazi one, and derived from the eternal terror of Talmudic rabbis against Jews.
Jewish bankers financed the revolution, Soviet economy, and Hitler’s power. Bolsheviks killed Christian Slavs, mainly Russians. They preached the communist revolution by replacing divine power with state. Fanatical Jews dominated among the bolsheviks, and most of the USSR Jews participated and sympathized with the revolution. According to 1917-1921 bolshevik press, Jews occupied 437 out of 514 positions in the USSR, and Russians only 21. In 1921, the Cheka police murdered more than 140,000. people. Alexander Solzhenitsyn was labelled an anti-Semite and a liar for revealing the participation of Jews in the revolution and Soviet pogroms.
Jews managed Gulag in the worst period of terror (1930-1938) that took millions of lives. Stalin was a figurehead for Khazar Jews, his deputies in the communist party: Lazar Kaganovich and his cousin Lavrentij Beria, who became the head of secret services. Kaganovitvh ordered majestic Church of Christ the Savior destruction and starved to death millions of residents of Ukraine (1932-1933), including ethnic Poles. Systematic destruction of Christians by bolsheviks over 50 years since 1918 in Russia, and later in Eastern Europe, murdered millions of lay people, hundreds of bishops, tens of thousands priests, monks and nuns. In 1918–1938, the number of open churches in the USSR dropped from 50,000. to less than 500.
The apogee of terror was called period of errors and distortions or of cult of individuality (of Stalin), and yezhovshchisna among the Soviet society, referring to the NKVD commissioner Nikolai Yezhov, a bolshevik Jew and NKVD head 1936-1938. Only in 1937-1938 at least 1.3 million people were arrested, and in a few months of 1938 over 700,000 were sentenced in absentia to death. Yezhov participated in the starvation of Ukraine and in terror escalation. He gave orders to genocidal “Polish Operation” that killed several times more Poles than Katyń atrocities. Yezhov tripled the Gulag prison population to almost 700,000 in 2 years. At least 140 thousand of them died of malnutrition, fatigue, hot weather and cold.
Jew Gienrich Yagoda began his career in 1920 in Cheka. Stalin supported his further career. Yagoda was Gulag’s main architect and organizer. He managed the construction of White Sea to Baltic Sea canal using almost , 300,000 prisoners until August 1933. One-third of them died during construction. When in 1934 Yagoda headed the NKVD, by Stalin’s order he began a great purge after the killing of Kirov. Then he organized the the first Moscow show trial.
Translated by Piotr Bein 22.6.2020
/////////////////////////////////////////////////////
Spis treści
Psychopata paranoik Stalin
Anatomia dyktatorskiej psychopatii
Żydowskie połączenie
Wnioski
Piotr Bein, 25.1.2020, edycje i wnioski 22.6.2020
Psychopata paranoik Stalin
Zasadniczy cel polityki zagr. Stalina to ciągłe dążenie do bezpieczeństwa ZSRR poprzez ekspansję granic sowieckiego państwa, by dominowało jako mocarstwo Euroazji, zabezpieczone od Zachodu państwami buforowymi. Sformułowanie wskazuje na żądzę władzy, globalnej jeśli możliwe do osiągnięcia. Stalin przed i podczas wojny stosował na potrzebę chwili pragmatyzm i ideologię, lecz niezmiennie wobec polityki Zachodu jego paranoja sprowadzała na czoło względy bezpieczeństwa, choć przy różnych metodach realizacji. 
Przyjedź do ZSRR zobaczyć piramidy
Obsesja Stalina granicami państwa pochodziła z jego wiary, że bez ich ekspansji ZSRR znów uległoby najazdom. Jego osobowość i paranoja rzutowały na warunki stawiane mocarstwom zach. Stalin nie ufał nikomu: kliniczny opis paranoika niemal doskonale przedstawia osobowość Stalina — pisze jeden z badaczy. Przez cały okres wojny Stalin posądzał Aliantów o zabiegi pokojowe z Niemcami. Dlatego tak usilnie potrzebował drugiego frontu wojny — by uzyskać od nich zobowiązania. Wydarzenia wzmacniały jego paranoję — a może intuicyjnie czuł w tym manipulacje banksterskie? Po Operacji Barbarossa obawiał się, że polityką brytyjską będzie wyczekiwanie na wzajemne wykrwawienie się Niemiec i ZSRR.
Paranoja Stalina wyjaśnia też, czemu bezpieczeństwo było dlań priorytetem i czemu wytrwale dążył do dyplomacji “terytorialnej”, tj. państw buforowych przy zach. granicy ZSRR oraz odbicia Chinom i Japonii strategicznych portów i wysp na Wschodzie. Jego ambicje w dłuższej perspektywie, po pokonaniu III Rzeszy z Aliantami i utworzeniu ONZ m.in. do zaradzania konfliktom, zadowalało też osiąganie sfer wpływu.
Karykatura angielska po aneksji przez Stalina państw bałtyckich i części Finlandii. Od fotela odchodzi ogolona, ostrzyżona Estonia, w kolejce Łotwa, Litwa i Finlandia
Lojalnością Hitlerowi do 1941 r. Stalin zabiegał o bezpieczeństwo, wierząc że to najlepiej zachowuje równowagę sił w Europie i zapobiega atakowi III Rzeszy spodziewanemu w przyszłości. Stalin podpisał pakt z Hitlerem, gdyż był podejrzliwy wobec W. Brytanii i Francji, a także obawiał się, że Brytyjczycy sprzeciwią się jego aneksjom w Finlandii. i państwach bałtyckich. Gdy Hitler przysporzył Moskwie konsternacji w 1936 r. przyłączając się do Anty-kominternu i wojny w Hiszpanii, a w 1938 r. W. Brytania zignorowała politykę ZSRR, opowiadając się za samostanowieniem Niemców Sudeckich kosztem Czechosłowacji, Stalin wybrał krótkotrwały pokój z III Rzeszą, by utworzyć ościenne państwa buforowe.
Hitler: “Wybacz towarzyszu, ale to tak dobra okazja!”. Stalin wypuszcza z dłoni zwitek paktu z Hitlerem
Za pokojem przemawiała też słabość Armii Czerwonej; mocarstwa zach. mogłyby obalić reżim komunistyczny. To ideologicznie motywowało podejrzliwość Stalina; W. Brytania była anty-bolszewicka, a III Rzesza anty-komineternowska. Stalin wyjawił później Churchillowi, że negocjacje z Francuzami i Brytyjczykami uważał za nieszczere i miały na celu zastraszyć Hitlera, z którym [Alianci] ułożyliby się później. Pakt z Hitlerem podzielił Zachód. Umożliwił aneksje w Europie Wsch. i zdefiniował strefy wpływu, bufor i nową granicę ZSRR oraz rozłamał państwa kapitalizmu.
Po Barbarossie, Stalin chciał zniszczyć Niemcy z pomocą Zachodu, a po zwycięstwie przywrócił granicę z 1941 r. z buforem demoludów. Żądaniem jej Stalin uwarunkował podpisanie paktu alianckiego, gdy Wehrmacht był już pod Moskwą w grudniu 1942 r. Przed Jałtą 1944, gdy Armia Czerwona podchodziła do Berlina, Stalin nie omieszkał wyjaśnić swej pozycji: Polska zawsze była korytarzem, przez który wróg przychodził atakować Rosję […] bo Polska była słaba. A jeszcze w desperacji 1942 r. Mołotow w Londynie popuścił temat granic powojennych i podpisał jedynie układ sojuszniczy, może z pilnej sowieckiej potrzeby drugiego frontu dla ocalenia egzystencji ZSRR, w reakcji na politykę Aliantów niedyskutowania granic przed osiągnięciem pokoju.
Plan Marshalla a plan Marszałka Stalina
Z paranoi o bezpieczeństwo ZSRR, Stalin po Jałcie zamknął Polskę za żelazną kurtyną. Kluczem do bezpieczeństwa ZSRR w nowej, buforowej Europie Śr.-Wsch., Polską nie mogli kierować Polacy z rządu w Londynie. Stalin miał dla demoludów plan, o czym świadczy, aktywność Kominternu, zwiększona od 1943 r. w europejskich partiach komunistycznych. PPR otrzymała (4.4.1943) wiadomość: Struktury polityczne Polski trzeba zdefiniować wg decyzji platformy partyjnej, tzn. jako porządek demokratyczny, a nie radziecki. W lutym 1944 r. PPR dostała instrukcję, że najważniejsze jest, aby nie wytworzyć fałszywego wrażenia, że PPR jest źródłem sowietyzacji Polski, co w obecnym stanie spraw zagranicznych może tylko zachęcić wszelkiego rodzaju prowokatorów i każdego wroga polskiego narodu.
Taktyka podobna była do tej w Hiszpanii. Następca Kominternu, OMI instruowało PPR (18.71944): radykalizm zrobiłby z Polski kość niezgody między mocarstwami teherańskimi, więc PPR powinna wytworzyć sytuację sprzyjającą naszym długoterminowym planom. Podobną korespondencję otrzymywały partie komunistyczne w całej Europie — wschodniej jak i zachodniej.
Podejrzliwy paranoik Stalin sam dawał Aliantom powody do niechęci. Instruując partie komunistyczne w Europie, by nie były antagonistyczne, Stalin jednocześnie zerwał relacje z rządem londyńskim w 1943 r. Przez cały okres wojny postępował podobnie, np. odmówił pomocy Powstaniu Warszawskiemu, skazując Polaków na niemiecką rzeź (lipiec-październik 1944). Armia Czerwona stała 10 km od stolicy. Stalin twierdził, że nie była ona w stanie zdobyć Warszawy. Odmówił również lotnictwu alianckiemu działań wspierających znad terytorium ZSRR. Ambasador USA, Harriman napisał, że odmowa wsparcia Warszawy oparła się nie na problemach operacyjnych tylko na bezwzględnych politycznych rozmysłach.
Psychopata Stalin uważał takie poczynania za prawidłowe i nie widział w tym przeszkody w powojennym pokoju. W projekcji własnych cech na ofiarę, typowej dla psychopaty, paranoik Stalin był przekonany, że AK to żądni władzy kryminaliści […] wystawiający nieuzbrojonych ludzi na ostrzał niemiecki […] hitlerowcy okrutnie likwidujący ludność cywilną. Churchillowi skłamał: Wojska radzieckie robią wszystko co mogą. W mniemaniu Stalina, Polacy byli od dawna wrogiem, bo nienawidzieli bolszewizmu.
Anatomia dyktatorskiej psychopatii
Okres 1936-1938 wyróżnił się największą brutalnością: 85% egzekucji zliczonych do 1955 r. Terror wynikał z jednopartyjnej dyktatury, opartej na tajnej policji, narzuconej Rosji przez bolszewików Lenina w l. 1917–1921. Stalin udoskonalił system budując w pełni totalitarne państwo drogą masowego terroru i likwidacji dotychczasowej bolszewickiej elity władzy. Ofiara psychopaty-uwodziciela, Claudia Moscovici z Rumunii dyktatora Caucescu, pisze: mając wybór między rządzeniem narodem silnych jednostek, a narodem niewolników, liderzy-psychopaci wolą wybrać ten ostatni. O kosztach ludzkich ery Stalin – Hitler, Rumunka cytuje z książki Allana Bullocka Hitler and Stalin: Parallel Lives: Nie licząc milionów rannych lub na stałe okaleczonych, szacowana liczba przedwczesnych śmierci w l. 1930-1953 dosięgła 40 do 50 mln mężczyzn, kobiet i dzieci. Cierpienia tej skali nie da się ogarnąć siłą wyobraźni, by je zrozumieć czy na nie zareagować.
Masowe zbrodnie były odrażające moralnie — przemyślane, zadane celowo i niepotrzebne. Dyktator-psychopata potrzebuje wielu pomocników, jak wykazuje Hannah Arendt w The Origins of Totalitarianism. Ale bez liderów-psychopatów jak Hitler, Stalin, Ceausescu, mniejszego kalibru psycho- i socjo-paci (tzw. szabas goje w przypadku władzy judeocentrycznej) nie mieliby stworzonych przez system warunków bezkarnego współdziałania w zacieśnieniu śruby totalitarnej władzy. Nie byłoby aż tak horrendalnych cierpień na masową skalę.
Arthur Szyk “Anty-Chryst” (1942). Hitler wcielenie zła: odbicie czaszek w oczach, na włosach łaciną “Vae Victis” (Biada zwyciężonym)
Pozbawieni przekonań i lojalności, psychopaci wybierają dojście do władzy i jej utrzymanie dosłownie po trupach. Wg Bullocka, Stalin miał pozorne lojalności bolszewizmowi i spadkowi po Leninie, a naprawdę używał komunistycznej retoryki do zapanowania nad Rosją, później nad narodami i terytoriami ZSRR i w końcu nad Europą Śr.-Wsch. Zmienna lojalność, masowa indoktrynacja, procesy pokazowe, wymuszone zeznania, tortury i morderstwa na niespotykaną skalę usprawiedliwały środki osiągnięcia absolutnej władzy. Koronnym dowodem instrumentalizmu psychopaty Stalina jest tymczasowy układ z przedtem ideologicznie wrogim Hitlerem.
Podobnie Stalin postępował z przyjaciółmi i sojusznikami, oportunistycznie zmieniając lojalność. Biograf Simon Sebag Montefiore o Stalinie: rujnował w swym życiu każdą relację i przyjaźń. Stalin miał wiele romansów, afer i kilka partnerek, lecz z żadną nie osiągnął dojrzałej relacji. W polityce, najpierw Stalin odwrócił się przeciw lewemu skrzydłu komunistów (Trocki, Zinowiew, Kamieniew), następnie przeciw prawemu (Bucharin, Rykow, Tomski). Tworzył sojusze, żeby je łamać. Więził, torturował i mordował poprzednich sprzymierzeńcow. W dogodnej chwili szedł do przodu, sprytnie zmieniwszy pozycję. Psychopata Stalin był bardziej gibki ideologicznie niż dogmatyczni rywale. Zaskakiwał zakresem dwulicowości i bezwzględności.
Bullock kojarzy materializm dyktatorów (odrzucenie religii) z ich bezdusznością; wyłącznie dla siebie samych byli ludźmi, nikt inny nie liczył się. Dla Hitlera i Stalina inni ludzie byli narzędziami do wzmacniania swej władzy lub przeszkodami na drodze do niej, wymagającymi likwidacji. Poza niezwyklą rolą lidera, prywatne ich życie było ubogie, mało istotne. Każdy z nich miał nieludzką wizję świata, gdzie populacje można przesiedlać, klasy społeczne likwidować, rasy niewolić lub eksterminować, miliony istnień poświęcać wojnie i nawet pokojowi. Stalin powiedział: jedna śmierć to tragedia, jeden milion to statystyka.
Stalin wybrał władzę nad niewolnikami. Jego Rządy Terroru podważyły duchowość i wolnomyślność poddanych, pociągając za sobą miliony istnień. Z analizy cech i zachowania Stalina, Marina Stal wnioskuje na podst. psychiatrycznej diagnostyki: Paranoidalna osobowość w kombinacji z nadużywaniem alkoholu, inteligencji i okrucieństwa utworzyły fundament pod niesławne Stalina mordowanie. Rządził terrorem strachu — o śmierć, tortury, wygnanie. Jego wiara we wszechobecne spiski dołożyły się do wymuszania “zeznań” z wielu niewinnych; wierzył, że mając kozła ofiarnego był bliżej eliminacji perspektywy własnej porażki. “Rusyfikacja” narodów ZSRR włączyła de-christianizację w zakres działań tajnej policji, gdyż Stalin niecierpiał konkurencji Boga wobec własnej “boskości”.
Arthur Szyk “Pokój z tobą” (1939). Joseph Darracott pisze (1989): “Gorzki komentarz Arthura Szyka o Rosyjsko-Niemieckim Pakcie to wspaniały przykład drobiazgowego rysownictwa […] Hitler i Stalin trzymają palmy pokoju: za nimi żołnierz powieszony na krzyżu z napisem Polska.”
Psychopatia Stalina, jak u in. dyktatorów, wzięła się z traumatycznego dzieciństwa w patologicznej rodzinie. Ospa pozostawiła mu wgłębienia na twarzy, co przy niskim wzroście i zdeformowanym ramieniu wzmocniłoby kompleksy i poczucie niższości. Dały o sobie znać, gdy Stalin uczestniczył we władzy przy boku Lenina. Z początku, wzajemnie pożyteczne stosunki z Leninem układały się, bo obaj skrywali motywy. Podczas gdy Stalin używał pozycji przy Leninie do propagowania swych idei, Lenina niepokoiły niektóre aspekty charakteru i osobowości Stalina.
Pod zimną fasadą władzy, Stalin cierpiał, wg samodiagnozy, na przygnębienie. Mając poczucie niższości i rzekomego zagrożenia wielkości, szukał pomocy u słynnego psychiatry, Władimira Michajłowicza Bechterewa. Nie wiadomo, co się wydarzyło podczas badania; psychiatra podsumował je osobom trzecim: paranoik. Gdy Stalin dowiedział się, być może zgładził Bechterewa, a jego nazwisko i prace wymazano. W 1929 r. ws. swych domniemanych ciągot tyrana, Stalin przekonał KC partii, że osobowość nie ma znaczenie. Tak to KC niechcący wzmocnił marsz psychopaty po władzę absolutną.
Sporo wysiłku wlożył Stalin w żywienie swej paranoi i pielęgnację wizerunku. Reagował impulsywnie i likwidował każdego, kto psuł ideę ekspansji ZSRR (R. Conquest The great terror: A reassessment, 1991). Nie kwestionował jednak własnych zachowań i idei, co nie było zwykłą cechą ludzką, gdyż nietolerował niczego, co ujęłoby mu choć nieznacznie. Dlatego zastraszaniem i zmianami oryginału trzymał rękę nad informacją otrzymywaną przez innych o nim i reżimie. Nawet zdjęcia korygowano, by usunąć fizyczne skazy Stalina. Surowe konsekwencje przekraczania wyznaczonych przezeń granic nauczyły ludzi przyjąć dodatnią o nim opinię.
Paranoja Stalina rozciągała się na niego samego, gdy podejrzewał własną ułomność. Uzależnił się tym od opinii innych o sobie — jeśli nie widzą go wielkim to tak jest. Conquest w Stalin: Breaker of nations (1990) uważa, że była to jedna z przyczyn kontroli mediów, literatury i praw obywateli. Stalin niedopuszczał myśli, że może skłaniał ludzi myśleć o nim w superlatywach i nurzał się w kulcie jego jednostki.
Arthur Szyk “Za totalną przestrzeń życiową, towarzysze broni” (1939). Po podpisaniu przez Rosję Traktatu w Brześciu Litewskim Szyk był w czasie wojny polsko-bolszewickiej dyrektorem artystycznym wydziału propagandowego armii polskiej
Żydowskie połączenie
W Wielkim Terrorze Robert Conquest opisuje nasilenie okrutnej perwersji, kiedy to terror policyjny NKWD w wyniku zorganizowanych represji zamordował miliony niewinnych, niemal wszystkich działaczy partii leninowskiej, wysokich oficerów Armii Czerwonej oraz NKWD: Wielki terror lat 1936–1938 nie był gromem z jasnego nieba i jak każde zjawisko historyczne miał korzenie w przeszłości. Na pewno błędem byłoby twierdzić, że wynikał nieuchronnie z natury sowieckiego społeczeństwa i partii komunistycznej. Sam bowiem był środkiem służącym wymuszaniu gwałtownych zmian w tym społeczeństwie i w tej partii. Mimo to nie mógłby zostać rozpętany, gdyby nie wyjątkowo nienormalne warunki stworzone przez rządy bolszewików, jego cechy charakterystyczne zaś, niektóre niemal niewiarygodne dla cudzoziemca, wywodzą się z konkretnej tradycji.
Tradycję tę, wspólną z hitlerowską, a pochodzącą z odwiecznego terroru rabinów talmudycznych wobec wiernych judaizmu, opisuje Izrael Szahak w Żydowskie dzieje i religia.
Arthur Szyk “Nowy Porządek” (1940). Z okazji wystawy prac Szyka w Londynie (styczeń 1940), krytyk zauważył: “Są trzy główne motywy w wystawie: brutalność Niemców jak i prymitywniejsze barbarzyństwo Rosjan, heroizm Polaków i cierpienie Żydów. Łączny efekt wystawy ogromnie przejmuje, bo nic w niej nie wygląda na pospieszny osąd, tylko na część bezlitosnego pościgu za złem, uchwyconego tak niezachwianie, że można zatrzymać się nad nim z arrtystyczną satysfakcją.”
Żydowscy bankierzy sfinansowali bolszewicką rewolucję i gospodarkę ZSRR (Antony Sutton Wall Street i rewolucja bolszewicka; ci sami finansowali Hitlera (Antony Sutton Wall Street and the Rise of Hitler). Nienawidzący chrześcijan bolszewicy dokonali ludobójstwa na chrześcijańskich Słowianach, głównie Rosjanach. Głosili rewolucję komunistyczną poprzez zastąpienie boskiej władzy — państwową. Wśród bolszewików przeważali fanatyczni Żydzi, a większość Żydów ZSRR uczestniczyła i sympatyzowała z rewolucją. Bolszewicka prasa l. 1917-1921 dokumentuje, że na 514 stanowisk w państwie bolszewickim, Żydzi zajmowali 437 (85%), a Rosjanie tylko 21 (Dennis Fahey The Rulers of Russia1940). W 1921 r. bezpieka Czeka wymordowała ponad 140 tys. osób, wg wykasowanego hasła o Dzierżyńskim na Encyclopedia Britannica. Aleksandra Sołżenicyna uznano za antysemitę i kłamcę za ujawnienie udziału Żydów w rewolucji i sowieckich pogromach (Guardian 24.1.2003).
Czerwony terror zamienił Rosję w pustynię zamieszkałą przez białych czarnuchów. Trocki obiecał przelać rzeki krwi, które przewyższyłyby wszystkie klęski kapitalistycznych wojen; najwięksi bankierzy zachodni będą z nami współpracować. Jeśli wygramy rewolucję, ustanowimy władzę syjonistów na resztkach jej cmentarza i staniemy się taką siłą, że cały świat padnie na kolana […] Terrorem i rozlewem krwi wpędzimy rosyjską inteligencję w kompletne osłupienie, idiotyzm i upodlenie. Zaapelował do Żydów w Rosji, by wspaniale i radośnie […] nienawidzili wszystko, co rosyjskie i z zapałem […] unicestwiali rosyjską inteligencję – oficerów, inżynierów, nauczycieli, generałów, duchownych, naukowców i pisarzy! (Młoda Gwardia nr 6, 1991). Trocki obietnice te spełnił.
W l. 1930. tajna policja NKWD była jedną z najbardziej zażydzonych ze wszystkich radzieckich instytucji (Yuri Slezkine The Jewish Century 2004). Żydzi zarządzali Gułagiem w najgorszym okresie sowieckiego terroru (1930-1938), który pochłonął miliony istnień ludzkich. Stalin był figurantem dla chazarskich Żydow: jego zastępców w partii komunistycznej, Łazara Kaganowicza i jego kuzyna Lawrentego Berii, który został szefem tajnych służb. Kaganowicz nakazał zniszczenie majestatycznej Cerkwi Chrystusa Zbawiciela w Moskwie (New York Times 26.9.1995) oraz zagłodzenie na śmierć milionów mieszkańców Ukrainy (1932-1933), w tym etniczni Polacy (Arthur Koestler The Thirteenth Tribe 1976). Systematyczne niszczenie chrześcijan przez bolszewicki terror w ciągu 50 lat po 1918 r. w Rosji, a później w Europie Wsch., zamordował 600 biskupów, 40 tys. księży, 120 tys. zakonników i zakonnic oraz miliony świeckich, wg wykasowanej witryny. W l. 1918–1938 liczba otwartych cerkwi w ZSRR spadła z 50 tys. do poniżej 500.
Żydowscy psychopaci wspomagali terror stalinowski, często stając się jego ofiarą. W oficjalnej historiografii sowieckiej do końca lat 1980. okres apogeum terroru zwano okresem błędów i wypaczeń lub okresem kultu jednostki (Stalina), a wśród społeczeństwa ZSRR — jeżowszczyzną, nawiązując do komisarza NKWD Nikołaja Jeżowa. Ten bolszewicki Żyd (w końcu stracony przez Stalina) był szefem NKWD w l. 1936-1938. Przez jego okrucieństwo i niski wzrost nazywano go Krwawym Karłem. Wydał (30.7.1937) niesławny rozkaz masowej likwidacji elementów antyradzieckich i zarządzał egzekucją; tylko w l. 1937-1938 aresztowano co najmniej 1,3 mln osób, a w parę mies. 1938 r. zaocznie skazano na śmierć ponad 700 tys. NKWD pozbyło się opozycji Stalina oraz podejrzanych przezeń.
Zabito wtedy 3 z 5 marszałków ZSRR, 14 z 16 dowódców armii, wszystkich 8 admirałów, 60 z 67 dowódców korpusów, 136 z 199 dowódców dywizji, 600 z 900 generałów. Jeżow uczestniczył w pierwszym planie 5-letnim zagłodzenia wieśniaków Ukrainy i zwiększenia terroru. Wydał także rozkazy dot. ludobójczej operacji polskiej NKWD. Poniosło w ich wyniku śmierć kilkukrotnie więcej Polaków niż w zbrodni w Katyniu. Za Jeżowa, populacja więźniów Gułagu niemal potroiła się w ciągu 2 lat do prawie 700 tys. Co najmniej 140 tys. z nich zginęło z niedożywienia, zmęczenia, upałów i mrozów w obozach lub podczas transportów.
Żyd Gienrich Jagoda zaczął karierę w bezpiece ZSRR w 1920 r. w Czeka. Stalin poparł dalszą jego karierę. Jagoda miał przyczynić się do śmierci Lenina i był głównym architektem i organizatorem systemu Gułagu. Kierował projektem budowy kanału między M. Białym a Bałtykiem, który kopało do sierpnia 1933 r. blisko 300 tys. więźniów. Jedna trzecia z nich zmarła w trakcie budowy. Gdy w 1934 r. Jagoda stanął na czele NKWD, z rozkazu Stalina rozpoczął wielką czystkę po zabójstwie Kirowa. W 1936 r. osobiście aresztował Kamieniewa i Zinowjewa, powiązanych kiedyś z Trockim. Następnie doprowadził do pokazowego pierwszego procesu moskiewskiego. Mianował w 1936 Jagodę na szefa NKWD.
Wnioski
Polityka zagr. paranoika-psychopaty Stalina dążyła do bezpieczeństwa państwowego poprzez ekspansję granic, by ZSRR zdominowało Euroazję, zabezpieczone od Zachodu państwami buforowymi, a na Wschodzie panowaniem nad strategicznymi portami i wyspami. Stalin łaknął władzy globalnej, oportunistycznie stosując pragmatyzm i ideologię. Najpierw odwrócił się przeciw lewemu skrzydłu komunistów, następnie przeciw prawemu. Tworzył sojusze, żeby je łamać. Więził, torturował i mordował poprzednich sprzymierzeńcow. Sprytnie zmieniał pozycję, by iść do przodu. Był bardziej gibki ideologicznie niż dogmatyczni rywale. Zaskakiwał zakresem dwulicowości i bezwzględności. Ryzykowanie wybuchem wojny światowej nie było dlań przeszkodą.
Ludobójstwo Stalina pasowało w żydowską psychopatię terroru. Uwidoczniło się w milionach ofiar Czerwonego Terroru, kontynuowanego po stalinowskim zgładzeniu inicjatora, psychopaty Trockiego. Okres 1936-1938 widział 85% egzekucji zliczonych w ZSRR do 1955 r. Terror wynikał z jednopartyjnej dyktatury i tajnej policji, zdominowanej przez Żydów i narzuconej przez bolszewików w l. 1917–1921. Stalin udoskonalił system budując w pełni totalitarne państwo poprzez masowy terror i likwidację bolszewickiej elity.
Stalin zastąpił swe pozorne lojalności bolszewizmowi komunistyczną retoryką, by zapanować nad narodami i terytoriami ZSRR i w końcu nad Europą Śr.-Wsch. Zmienna lojalność, masowa indoktrynacja, procesy pokazowe, wymuszone zeznania, tortury i morderstwa na niespotykaną skalę usprawiedliwały środki osiągnięcia absolutnej władzy. Koronnym dowodem instrumentalizmu psychopaty Stalina jest tymczasowy układ z przedtem ideologicznie wrogim Hitlerem. Dla obu z nich inni byli narzędziami do wzmacniania swej władzy lub przeszkodami na drodze do niej, wymagającymi likwidacji. Każdy z nich miał nieludzką wizję świata, gdzie populacje można przesiedlać, klasy społeczne likwidować, rasy niewolić lub eksterminować, miliony istnień poświęcać w czasie wojny i pokoju.
Masowe zbrodnie stalinowskie były przemyślane, zadane celowo i niepotrzebne. Stalin powiedział: jedna śmierć to tragedia, jeden milion to statystyka. Dyktator-psychopata potrzebuje wielu pomocników, lecz bez liderów-psychopatów pomniejsi psycho- i socjo-paci nie mieliby warunków współdziałania z totalitarną władzą w masowym zadawaniu strasznych cierpień.
Stalin żywił swą paranoję i pielęgnował wizerunek. Reagował impulsywnie i likwidował każdego, kto psuł ideę ekspansji ZSRR . Nietolerował niczego, co ujęłoby mu. Trzymał rękę nad informacją o sobie i reżimie. Paranoja samo-podejrzeń własnej ułomności uzależniła go od opinii innych i przyczynia się do kontroli mediów, literatury i praw obywateli. Nurzał się w kulcie jednostki, surowo karał przekraczanie wyznaczonych przezeń granic, co nauczyło publikę przyjąć dodatnią o nim opinię.
Nieproporcjonalnie wielu ochotników żydowskich wzięło udział w wojnie domowej w Hiszpanii, bez wzgl. na ideologię. Dwaj badacze żydowscy niezależnie przypisali tę atrakcję wychowaniu na przypowieściach biblijnych i baśniach żydowskich o walce klasowej i żydowskim oporze wobec tyranii. Jasne jest, że idealizm żydowski wykorzystano na mięso armatnie w rewolucjach pod przywództwem psychopatów i w wojnach toczonych między psychopatami, sterowanymi przez banksterię w nadrzędnym planie NWO.
Od Lenina po Stalina, psycho- i socjopatyczni Żydzi stanowili większość aparatu terroru ZSRR. NKWD zamordowało miliony niewinnych, niemal wszystkich działaczy partii leninowskiej oraz wysokich oficerów Armii Czerwonej i NKWD. Rober Conquest pisze o terrorze lat 1936- 1938, że miał korzenie w przeszłości, a jego cechy niemal niewiarygodne dla cudzoziemca, wywodzą się z konkretnej tradycji. Tradycję tę, wspólną z hitlerowską, a pochodzącą z odwiecznego terroru rabinów talmudycznych wobec wiernych judaizmu, opisuje Izrael Szahak w Żydowskie dzieje i religia.
Żydowscy bankierzy sfinansowali bolszewicką rewolucję i gospodarkę ZSRR oraz Hitlera. Nienawidzący chrześcijan bolszewicy dokonali ludobójstwa na chrześcijańskich Słowianach, głównie Rosjanach. Głosili rewolucję komunistyczną poprzez zastąpienie boskiej władzy — państwową. Wśród bolszewików przeważali fanatyczni Żydzi, a większość Żydów ZSRR uczestniczyła i sympatyzowała z rewolucją. Wg bolszewickiej prasy l. 1917-1921, na 514 stanowisk w ZSRR Żydzi zajmowali 437, a Rosjanie tylko 21. W 1921 r. Czeka wymordowała ponad 140 tys. osób. Aleksandra Sołżenicyna uznano za antysemitę i kłamcę za ujawnienie udziału Żydów w rewolucji i sowieckich pogromach.
Żydzi zarządzali Gułagiem w najgorszym okresie terroru (1930-1938), który pochłonął miliony istnień ludzkich. Stalin był figurantem dla chazarskich Żydow: jego zastępców w partii komunistycznej, Łazara Kaganowicza i jego kuzyna Lawrentego Berii, który został szefem tajnych służb. Kaganowicz nakazał zniszczenie majestatycznej Cerkwi Chrystusa Zbawiciela w Moskwie i zagłodzenie na śmierć milionów mieszkańców Ukrainy (1932-1933), w tym etniczni Polacy. Systematyczne niszczenie chrześcijan przez bolszewicki terror w ciągu 50 lat po 1918 r. w Rosji, a później w Europie Wsch., zamordował miliony świeckich, setki biskupów, dziesiątki tys. księży, zakonników i zakonnic. W l. 1918–1938 liczba otwartych cerkwi w ZSRR spadła z 50 tys. do poniżej 500.
Okres apogeum terroru zwano okresem błędów i wypaczeń lub okresem kultu jednostki (Stalina), a wśród społeczeństwa ZSRR — jeżowszczyzną, nawiązując do komisarza NKWD Nikołaja Jeżowa, bolszewickiego Żyda i szefa NKWD w l. 1936-1938. Tylko w l. 1937-1938 aresztowano co najmniej 1,3 mln osób, a w parę mies. 1938 r. zaocznie skazano na śmierć ponad 700 tys. Jeżow uczestniczył w zagłodzeniu Ukrainy i zwiększeniu terroru. Wydał rozkazy ludobójczej “Operacji Polskiej”, która zabiła kilkukrotnie więcej Polaków niż zbrodnia w Katyniu. Jeżow potroił populację więźniów Gułagu do prawie 700 tys. w ciągu 2 lat. Co najmniej 140 tys. z nich zginęło z niedożywienia, zmęczenia, upałów i mrozów.
Żyd Gienrich Jagoda zaczął karierę w 1920 r. w Czeka. Stalin poparł dalszą jego karierę. Jagoda był głównym architektem i organizatorem systemu Gułagu. Kierował projektem budowy kanału między M. Białym a Bałtykiem, który kopało do sierpnia 1933 r. blisko 300 tys. więźniów. Jedna trzecia z nich zmarła w trakcie budowy. Gdy w 1934 r. Jagoda stanął na czele NKWD, z rozkazu Stalina rozpoczął wielką czystkę po zabójstwie Kirowa. Następnie doprowadził do pokazowego pierwszego procesu moskiewskiego.
27 comments
Comments are closed.